مادربزرگم

می گوید: قلب آدم نباید خالی بماند

اگر خالی بماند،

مثل گلدان خالی زشت است

و آدم را اذیت میکند

من قلب کوچولویی دارم؛

خیلی کوچولو؛ خیلی خیلی کوچولو

مادربزرگم می گوید: قلب آدم

نباید خالی بماند. اگر خالی بماند

مثل گلدان خالی زشت است

و آدم را اذیت میکند

برای همین هم، مدتی ست

دارم فکر می کنم

این قلب کوچولو را به

چه کسی باید بدهم؛

یعنی، راستش، چطور بگویم؟

دلم می خواهد تمام این قلب کوچولو

را مثل یک خانه قشنگ کوچولو

به کسی بدهم که

خیلی خیلی دوستش دارم

یا نمی دانم

کسی که خیلی خوب است

کسی که واقعا حقش است

توی قلب خیلی

کوچولو و تمیز من خانه داشته باشد

خب راست میگویم دیگر . نه؟

پدرم میگوید: قلب،

مهمان خانه نیست که آدمها بیایند،

دو سه ساعت یا دو سه روز توی

آن بمانند و بعد بروند

قلب، لانهی گنجشک نیست

که در بهار ساخته بشود و

در پاییز باد آن را با خودش ببرد

قلب، راستش نمیدانم چیست

اما این را می دانم که فقط جای

آدم های خیلی خیلی خوب است

برای همیشه

خب... بعد از مدتها که فکر کردم،

تصمیم گرفتم قلبم را بدهم به مادرم،

تمام قلبم را تمام تمامش را بدهم

به مادرم، و این کار را هم کردم اما

اما وقتی به قلبم نگاه کردم، دیدم،

با این که مادر خوبم توی قلبم جا گرفته،

خیلی هم راحت است،

باز هم نصف قلبم خالی مانده

خب معلوم است.

من از اول هم باید عقلم می رسید

و قلبم را به هر دوتاشان

میدادم؛ به پدرم و مادرم

پس، همین کار را کردم.

بعدش میدانید چطور شد؟

بله، درست است

نگاه کردم و دیدم که بازهم،

توی قلبم، مقداری جای خالی مانده

فورا تصمیم گرفتم

آن گوشه خالی قلبم را بدهم

به چند نفر؛ چند نفر که

خیلی دوستشان داشتم؛

و این کار را هم کردم

برادر بزرگم، خواهر کوچکم،

پدر بزرگم، مادر بزرگم،

یک دایی مهربان و یک عموی

خوش اخلاقم را هم توی قلبم جا دادم

فکر کردم حالا دیگر توی

قلبم حسابی شلوغ شده

این همه آدم،

توی قلب به این کوچکی،

مگر می شود؟

اما وقتی نگاه کردم

خدا جان

میدانید چی دیدم؟

دیدم که همه این آدمها،

درست توی نصف قلبم جا

گرفته اند؛ درست نصف

با اینکه خیلی راحت هم

ولو شده بودند و می گفتند و می خندیدند.

و هیچ گله یی هم از تنگی جا نداشتند

من وقتی دیدم همه ی آدمهای خوب را دارم

توی قلبم جا میدهم،

سعی کردم این عموی پدرم را هم ببرم

توی قلبم و یک گوشه بهش جا بدهم اماجا

نگرفتهرچی کردم جا نگرفت

دلم هم سوخت اما چکار کنم؟

جا نگرفت دیگر تقصیر من که نیست

حتما تقصیر خودش است

یعنی، راستش، هر وقت که خودش هم،

با زحمت و فشار، جا می گرفت،

صندوق بزرگ پول هایش بیرون می ماند

و او، دَوان دَوان از قلبم می آمد

بیرون تا صندوق را بردارد

گـُفتـی دوستـتـ دارمـ